Het Talpa-toontje (Gepaste en ongepaste ironie)

Het Talpa-toontje (Gepaste en ongepaste ironie)

Ik behoor tot het selecte gezelschap dat wel eens naar Talpa heeft gekeken. U, niet-kijker, kunt zich moeilijk een voorstelling maken van deze nieuwe zendgemachtigde. Het is ook verre van eenvoudig uit te leggen waar Talpa voor staat, maar de omroep heeft een heuse identiteit… alhoewel tegelijkertijd ook juist niet. Dat maakt het zo lastig om er de vinger op te leggen. Laat ik toch een poging wagen.

Talpa is vooral een toontje. Angstvallig leuk, zou ik het willen omschrijven. Ik zou ook kunnen zeggen: ’tongue in cheek’ tegen de klippen op. Of: vooral niet te serieus, om niet te zeggen ironisch op het dwangmatige af. Niet allen programma’s hebben het Talpa-toontje, maar de nieuws en talkshowprogramma’s met Beau van Erven Dorens zeker. Hij is typisch Talpa.

De ironie van Talpa/Van Erven Dorens is geknipt voor onbeduidende onderwerpen. Voor human interest-verhalen, bijvoorbeeld. Vooral voor roddels over beroemdheden – ballonnen die er om vragen om doorgeprikt te worden, tenslotte. Ironie is zeer geschikt om would be’s en has beens af te zeiken. Om een filmster op leeftijd die zichzelf nog heel aantrekkelijk vindt even te kakken te zetten. Om de ijdelheid van de ijdelen dezer wereld belachelijk te maken.

Je kaart het aan, maar je distantieert je ervan. Je neemt deel aan een roddelcircuit en tegelijkertijd distantieer je je ervan. Je bent Gert Jan Dröge in Glamourland, je bent Beau van Erven Dorens in RTL Boulevard. Je houdt mensen een spiegel voor, maar hebt zelf geen gezicht. Je bent er wel, maar ook weer niet – onkwetsbaar, ongrijpbaar en superieur.

Ironie verdraagt zich helaas slecht met de boze werkelijkheid. Terroristische aanslagen, natuurrampen, massaontslagen, ziektes die om zich heen grijpen, kinderporno en zware criminaliteit: het zijn geen zaken om een beetje lollig moet gaan doen. Niet als je je populair wilt maken bij de Nederlandse kijker, tenminste – en dat schijnt toch echt de bedoeling te zijn, beste niet-Talpakijker.

Werkelijk belangwekkende, ingrijpende of ernstige gebeurtenissen moet je met van-dik-hout-zaagt-men-planken emotie-televisie te lijf gaan (zoals de dood van Diana, toen de verslaggevers één werden met de rouwende menigte). Óf juist met feitelijke, informatieve programma’s, die het belang van het onderwerp recht doen – programma’s met een zeer geruststellende werking, overigens: al gaat de wereld ten onder, ik weet tot op de seconde nauwkeurig wat er precies gebeurt.

De ironische tv-maker weet zich geen raad met het echte, ‘harde’ nieuws’: hij is te afstandelijk voor drama-tv en te emotioneel om zich te beperken tot verslag van de feiten en zakelijke analyses. Hij is Beau van Erven Dorens in NSE (Nieuws Sport en Entertainment) die hoopt dat het Nieuws aan hem voorbijtrekt en dat hij knipogend en kwinkslagend veel Sport en Entertainment mag presenteren. Hij is er wel, maar wou dat hij er niet was.

Misschien moet u toch eens zelf kijken.

Deel:

Geef een reactie