Hoe ik schrijver ben geworden
Onze kinderkamer was vroeger mijn huisbibliotheek.
Ik kwam er vaak om te lezen. Zo kwam ik tot rust, te midden van de boeken die me omringden en – zo verbeeldde ik me – goedkeurend en stilzwijgend toekeken hoe ik in mijn luie stoel mijn dagelijkse werk als IT-consultant achter me kon laten. De laatste jaren breng ik steeds minder tijd door in het kamertje.
Hoe komt het toch dat er de klad in is gekomen?, vraag ik me dikwijls af. Misschien heeft het te maken met ouder worden: je fantasie sterft langzaam af met het klimmen der jaren, en daarmee ook je behoefte om aan de realiteit te ontsnappen. Het komt ongetwijfeld ook doordat ik het tegenwoordig drukker heb dan vroeger, al denk ik dat ik me met wat meer ontspanning beter door de drukte heen zou kunnen slepen. Misschien wel belangrijker is dat mijn leven tegenwoordig veel voller is dan vroeger, en ik sinds mijn mijn huwelijk en de daaropvolgende geboorte van Lisa niet meer weet waar ik de tijd vandaan moet halen om te lezen. Mensen hebben grotendeels de plaats ingenomen van boeken, zou je kunnen zeggen.
Het is niet anders, bedacht ik me laatst toen ik Lisa naar bed had gebracht. Ik voel me er schuldig over dat ik nog maar zo weinig lees (soms is het alsof mijn boeken me smeken om aandacht). Maar misschien moet ik me er gewoon bij neerleggen. Me niet meer verzetten als er weer eens boeken moeten wijken van de planken omdat er kinderspeelgoed bij moet. De stapels boeken die we tijdelijk in het berghok hebben gezet eindelijk eens in dozen zetten. En alle dozen voor eens en voor altijd wegbrengen.
Tegenwoordig heb je her en der in de stad van die boekenkasten waar mensen vrijelijk boeken vandaan kunnen halen of naar toe brengen. Zo krijgen die boeken een kans om verder te leven en kunnen alle ideeën en verhalen zich verspreiden en voortplanten. Ik zie een grote kringloop van boeken voor me, die via openbare boekenkasten van hand tot hand gaan, net zo lang totdat ze uit elkaar vallen. Waarna ze voortleven in de hoofden van hun lezers, en nog verder aangezien veel lezers de verhalen die ze hebben gelezen verder vertellen. De kringloop van boeken wordt dus niet doorbroken, maar verandert gewoon van gedaante.
Mijn oog viel op ‘The Doors of Perception’, een verfomfaaide paperback die zo te zien flink wat rondjes in de eeuwige kringloop van boeken had doorstaan. Alleen kon ik me niet herinneren dat ik het ooit had gelezen, terwijl ik het wel voor mezelf had gekocht. In die tijd luisterde ik veel naar de Amerikaanse groep The Doors, die hun naam hadden gebaseerd op dit boek (of misschien op een passage in het werk van de Engelse dichter William Blake waarnaar Huxley verwees, daar wil ik vanaf zijn) en in mijn enthousiasme had ik ‘The Doors of Perception’ gekocht. Maar gelezen? Nee. Mijn liefde voor The Doors bleek een bevlieging en toen die eenmaal voorbij was, verloor ik mijn interesse voor het boek van Huxley – nog voordat ik het van mijn stapel nog te lezen boeken had afgehaald. Misschien had ik ooit het uitgeleend, en zag het er daarom zo afgeleefd uit?
Ik pakte ‘The Doors of Perception’ op en begon erin te bladeren. De eerste pagina’s bleken blanco te zijn. De pagina’s daarop ook. Die daarna ook. Ik ging naar het laatste hoofdstuk, net op tijd om te zien hoe de tekst van de pagina verdween. Iets over een stoel, waar een gedrogeerde Huxley naar kijkt en voor zijn gevoel mee samensmelt. De voorlaatste pagina was leeg, net als de rest van het boek. Misschien was het papier aangetast door een soort schimmel? Of liever gezegd: misschien was de drukinkt aangetast, en waren de letters daardoor vervlogen?
Ik trok het boek ernaast uit de kast, ‘Brave New World’, eveneens van Huxley (mijn boeken staan op auteur gerangschikt, althans dat stonden ze voordat ik mijn verzameling moest verminken om ruimte te scheppen voor Lisa) en sloeg het open. De kaft was goed geconserveerd, maar het binnenwerk bestond louter uit blanco pagina’s. Het volgende boek ook. Alleen de boeken die een jaar of twee, drie terug had aangeschaft waren nog leesbaar. Maar zelfs de tekst van ‘Een mooie vrouw’ van Tommy Wieringa was al aan het verbleken, terwijl dat nog maar heel kort geleden het boekenweekgeschenk was.
Er zat maar één ding op.
Met ‘The Doors of Perception’ in mijn hand wandelde ik naar de keuken. Ik legde het boek op de tafel neer en begon te schrijven.
Het einde is inmiddels al in zicht. En elke keer als ik in de kinderkamer ben, kijk ik wat mijn volgende boek gaat worden.