In haar nabijheid (Starfucker Steenbeek)
Niet dat ik mij laat voorstaan op mijn omgang met beroemdheden, maar laatst zat ik naast Rosita Steenbeek op een terras. Rosita Steenbeek – u zult haar waarschijnlijk niet kennen – is een vrouw die het ooit heeft gedaan met de beroemde regisseur Fellini en de bijna even beroemde schrijver Moravia. Als je goed kijkt, zie je dat zij eeuwen geleden erg mooi moet zijn geweest.
Nu rest haar enkel nog de nagedachtenis aan de beroemde mannen in wier nabijheid zij tijdelijk mocht verkeren. En terwijl de meeste herinneringen vervagen, nemen deze mannen een steeds belangrijker plaats in haar leven in. Vooral het samenzijn met Fellini schijnt haar steeds mooier toe. Veel mooier dan in werkelijkheid – want zoals de meeste beroemdheden was hij egocentrisch en egoïstisch, een verwend kind bijna. Goede eigenschappen voor wie wat wil bereiken in het leven, maar niet te harden voor de naaste omgeving. Een vrouw – zeker een minnaresje als Rosita – is voor zo’n man een tussendoortje; de eigenlijke maaltijd is toch het dagelijkse werk. Ik kan me ook niet herinneren dat Rosita ook maar één keer voorkomt in de toch erg lijvige memoires van Fellini.
Ik zag haar zitten en dacht: wat zien de Rosita’s van deze wereld toch in de Fellini’s en de Moravia’s? De Rosita’s zeggen altijd: ik val op hun intellect, ik geniet van de goede gesprekken, ik bewonder het dat ze zo gewoon en bescheiden zijn gebleven. Maar waarom leggen ze het dan toch altijd aan met beroemdheden? Met onbekende mensen valt ook een goed gesprek te voeren, Rosita – je zou het eens moeten proberen. En vooral onbekende mensen zijn ‘gewoon’ gebleven en ze zijn vaak zo bescheiden dat ze nooit naar roem hebben gestreefd. Maar wie onbekend is, is onbemind door Rosita. Zij wil zich warmen aan de stralen van de roem.
“Wat is dat toch met vrouwen die op roem vallen?”, vroeg ik mij af. “Ik ken geen man die daar last van heeft. Als een man al op een beroemde vrouw valt, dan is het op ‘de vrouw achter de beroemdheid’. Meestal wordt zijn liefde niet beantwoord, waarop de man vaak de stalkerachtige neiging krijgt om de vrouw in kwestie lastig te vallen omdat ze ‘eigenlijk ook van hem houdt, maar het nog niet weet’. Een vrouw die haar verliefdheid niet ziet beantwoord, krijgt daarentegen eerder groupie-achtige trekken. Ze probeert het gewoon bij een andere beroemdheid. Als Fellini haar niet wil, dan maar Moravia. Het maakt haar niet zo veel uit, als hij maar beroemd is. Roem is een afrodisiacum, zo wordt gezegd. Fijn voor de beroemdheden in kwestie? Ik weet het niet; het is alsof vrouwen à la Rosita op de roem zelf verliefd zijn en de beroemdheid zelf hun onverschillig laat.”
Ik wilde deze gedachten voorleggen aan Rosita, maar ze keurde me geen blik waardig. Natuurlijk niet – tenslotte kent ze me nergens van.