Koninginnedag 2009 (Over de handel in tweedehands goederen)
In hoeverre kun je iemands karakter aflezen aan z’n interieur, z’n boeken, z’n cd’s en films? Maar zeer ten dele natuurlijk. Dit soort zaken zeggen ook – misschien wel vooral – iets over wie iemand wil zijn. En over hoe hoog iemands aspiratieniveau is; de één steekt nu eenmaal wat meer energie in de inrichting van z’n huis dan de ander. Wie iemand is, wie iemand wil zijn, hoe graag iemand zichzelf of juist iemand anders wil zijn verandert bovendien in de loop van de tijd. Iemands karakter misschien ook, maar dan toch in een lager tempo.
Koop iets en word iemand anders, verkoop iets en doe afstand van jezelf! Veranderingen van identiteit en van het nagestreefde imago moeten de drijvende kracht zijn achter veel aan- en verkoopgedrag.
Vooral achter veel aankoopgedrag: nieuwe spullen kopen gaat de meeste mensen makkelijker af dan gebruikte goederen verkopen. Door je oude spullen te verkopen, neem je afstand van je verleden, en dat is moeilijk. Ja, we willen vooruit in het leven. Maar de toekomst is ongewis en eigenlijk willen we ook kunnen terugvallen op de zekerheden van het verleden. Liever één nieuwe CD toevoegen aan de verzameling dan één minder: jaren niet gedraaid, maar je weet maar nooit of je misschien toch nog eens in de stemming komt. Als iemand wel iets verkoopt, dan is het maar al te vaak uit schaamte over de tijd dat hij nog een slechte smaak had, een beter figuur en een smallere portemonnee.
Hoe dan ook: hoe meer vertrouwen we hebben in de toekomst, hoe meer we kopen en hoe ontevredener we zijn met het verleden, hoe meer we verkopen. En wie iets koopt, spreekt zich uit over een toekomst die hij niet kent. Wie iets persoonlijks verkoopt, wist de sporen uit van z’n verleden uit. Handel is liegen.
(Bedacht ik me toen mijn dochter vertelde dat ze een deel van haar DVD verzameling wil verkopen op Koninginnedag. Een paar jaargangen Winx Club, Lars de kleine ijsbeer, Paniek op de prairie. En Toy Story, een van de eerste DVD’s die ik voor haar heb gekocht en zoals bekend de eerste volwaardige computergegenereerde animatiefilm.
“Nee, niet Toy Story!”, zei ik.
“Maar ik kijk er nooit meer naar.”
“Later als je groter bent wil je ‘m misschien wel weer zien.”
“Maar nu niet.
Zucht… “Ik koop ‘m wel van je. 1 euro, goed?”
“Goed dan… Maar misschien dat ik hem volgend jaar wel verkoop.”)