Who killed the Kennedy’s? (Over de val van Lance Armstrong)
Verreweg de meeste aandacht in alle berichten over de dopingperikelen in de Tour de France gaat uit naar de renners, meestersjoemelaar Lance Armstrong voorop. Begrijpelijk, maar niet helemaal terecht. Want uiteraard maakte Armstrong ook deel uit van wat je ‘een systeem’ (‘het leven’, ‘de harde werkelijkheid’, noem maar op) zou kunnen noemen. Hij was bepaald niet de enige die een tijger in zijn tank had tijdens de Tour, het is praktisch ondoenlijk om achteraf een tourwinnaar aan te wijzen omdat de naam van vrijwel elke wielrenner die wat in de Tour heeft gepresteerd besmet is.
De wielerpers gaat evenmin vrijuit. Ja, er waren een paar journalisten die de geruchten over Armstrongs dopinggebruik signaleerde, en misschien zelfs een enkeling die melding maakte van de verhalen over wijdverspreid dopinggebruik. Maar hoeveel journalisten gingen er nu echt zelf op onderzoek uit? Een groot gedeelte van de pers maakt deel uit van het ‘systeem’: altijd op zoek naar een held om op een voetstuk te hijsen of er juist van af te trekken – Mart Smeets is echt niet de enige die de wereld als een schouwtoneel ziet, sporters als acteurs en zichzelf als toneelmeester. Het grote publiek: ook schuldig. Ook altijd op zoek naar een held om te vereren of een schurk om te verachten.
Zelfs de sponsors deden vrolijk mee. Neem nu de Rabobank. Aan de ene kant faliekant tegen doping, maar aan de andere kant zeer nadrukkelijk eisen van de renners uit de Rabostal dat ze klinkende overwinningen behaalden. Wist de Rabo echt niet dat ze daarmee het onmogelijke eiste door de wielrenners in een Catch 22-achtige situatie te manoeuvreren? Of heeft de Rabo al die jaren het wielrennen tegen beter weten in gesponsord, en was de naïviteit van de bank net als die van de UCI gespeeld?
‘Who killed the Kennedy’s? After all it was you and me’: Lance Armstrong, dat zijn we allemaal. Met één verschil natuurlijk: hoeveel stimulerende middelen we ook innemen, zo hard als hij zullen wij van onze levensdagen niet kunnen fietsen. Twee verschillen misschien (al is dit tweede verschil afgeleid van het eerste): ons zal Sheryl Crow wel nooit zien staan.
Lance Armstrong: wat een held! Op een voetstuk, die man.