Met sedatie op zich is niets mis, maar…

Tegenwoordig roept men vaak dat euthanasie niet meer nodig is dankzij terminale sedatie, waarbij patiënten die uitzichtloos en ondraaglijk lijden kunstmatig in slaap worden gehouden. Dat getuigt van geen enkel respect voor iemand die om euthanasie vraagt: vaak willen mensen juist bij bewustzijn blijven als ze sterven. De discussie is gebaseerd op een schijnheilig onderscheid. Sedatie zou gericht zijn op pijnbestrijding en euthanasie op levensbeëindiging. Maar ook euthanasie is verlichting van het lijden!

Begrijp me niet verkeerd: met sedatie op zich is niets mis. Maar wel als ‘alternatief’ voor euthanasie, wat in de praktijk vaak gebeurt, omdat het voor de arts een prettigere manier is om het leven te beëindigen. Maar zo draait hij wel om de hete brij heen: de arts sedeert de patiënt en beweert vervolgens dat het niet de bedoeling was dat de patiënt dood zou gaan. Dit is geen beschuldiging, maar ik constateer wel ontwijkend gedrag.

Filosoof en suïcidecounselor Ton Vink, auteur van werken als Denken over de dood en Als de dood voor de dood? (Gelezen in Filosofie Magazine 8 – 2006)