Obama: het slachtoffer van politici

Even leek het erop dat hij weer ging huilen. Dat doet Barack Obama namelijk nogal vaak in het openbaar. Of hij nu campagnemedewerkers bedankt of een persconferentie geeft naar aanleiding van een schietpartij, de tranen biggelen geregeld over de wangen van de Amerikaanse president. Misschien vinden sommige kiezers het mooi dat een machtig man zich kwetsbaar opstelt; misschien delen zij de opvatting van de Nederlandse premier Mark Rutte dat het snikken van een politicus, zoals de voorzitter van de Tweede Kamer, een vorm is van het krachtig tonen van ‘drijfveren en emoties’. Toch blijft het vooral gênant. Je moet er niet aan denken dat de Verenigde Staten in een oorlog verzeild raken en opperbevelhebber Obama wenend tegenover zijn generaals zit.

Maar vorige maand, op 17 april, hield de emotionele Obama het droog en toonde slechts woede. Aanleiding was de afwijzing door de Senaat van een poging het moeilijker te maken wapens te kopen. De president begreep er niets van. Hij had het gelijk geheel aan zijn zijde en toch lagen die akelige Republikeinen dwars. Hoe dat kwam? Door politiek, zei Obama boos. “It came down to politics.” Hij was het slachtoffer van politici.

Dit is een bijzonder vreemde analyse. De bekendste, invloedrijkste politicus ter wereld geeft af op het politieke bedrijf, waaraan hij alles te danken heeft.

Gerry van der List in Elsevier van deze week.