Jacques Mees (‘Dream House’): eigen stem telt
In Tilburg kennen ze hem wel, maar daarbuiten is Jacques Mees niet bepaald een ‘household name’. Terwijl hij toch zo’n duizend nummers op zijn repertoire heeft staan, wereldwijd hoge ogen scoort met zijn uitvoeringen van Bob Dylan-nummers en nu net weer de fraaie EP ‘Dream House’ heeft uitgebracht. Hoog tijd voor een eerste kennismaking.
Jacques Mees (55) lijkt een beetje op Bob Dylan. Vroeger klonk hij ook bijna altijd als Bob Dylan. Honderden Dylan-songs heeft hij gespeeld, in de tijd dat hij ook in de horeca werkte. “De mensen het café wilden toen bekende nummers horen. Vooral covers van Dylan in mijn geval, en af en toe een nummer van zangers als Neil Young of Tom Petty, met een stemgeluid dat dicht tegen dat van Dylan aan ligt.” Zo goed beheerste Mees zijn Dylan dat hij derde werd in een Dylan-tribute competitie van Dylanradio.com ter gelegenheid van Dylans zeventigste verjaardag.
De laatste jaren klinkt Mees meer als zichzelf dan als Dylan en zingt hij ook steeds vaker eigen nummers. Dat was nog lang niet eenvoudig na tientallen jaren Dylan-covers. “Op mijn eerste CD, ‘Drive them all crazy’ uit 1996, was mijn stem nog niet zo goed en was mijn uitspraak van het Engels erg beroerd. Maar het is me gelukt mijn stem te vinden. Gelukkig maar, want tegenwoordig willen mensen dat je met eigen, herkenbare nummers komt, en wordt je als coverartiest als een minderwaardige imitator gezien.”
Troost
Maar het is niet alleen uit commerciële overwegingen dat Mees steeds vaker met eigen werk komt. Hij lijdt aan manische depressies, heeft de nodige verbroken relaties achter de rug, is jarenlang verslaafd geweest aan alcohol (‘de horeca is een poel des verderfs’) en heeft inmiddels de leeftijd des onderscheids bereikt. “Zelf schrijven is therapeutisch. Voorzover het niet helend werkt, biedt het op z’n minst troost.”
Zijn meest persoonlijke nummer is ‘Sneaked Out of Heaven’s Door’, over zijn vader die hem vanuit de hemel toespreek. “Mijn vader heeft een herseninfarct gekregen toen ik negen jaar oud was, waardoor hij zijn leven lang afasie heeft gehad. Hij is een paar jaar geleden overleden, zonder dat ik ooit veel contact met hem had gehad. Toen hij stierf deed het me niets: het was alsof hij al jaren geleden was vertrokken. Ik voelde het wel als een gemis dat we al die jaren geen band hadden gehad. Maar toen ik via een medium contact met hem legde, kon ik eindelijk een goed gesprek met hem voeren. Hij kon eindelijk praten als Brugman, zei hij. Het ging goed met hem, zei hij. Die vreemde ervaring – zo’n bezoek aan een medium is eigenlijk niets voor mij – heb ik in ‘Sneaked Out of Heaven’s Door’ verwerkt.”
Inspiratie
‘Sneaked Out of Heaven’s Door’ is één van de vier nummers die op de nieuwe EP van Mees staan, Dream House. Voor het eerst heeft Mees nummers met overdubs opgenomen in een professionele studio, met ervaren muzikanten. Dat is goed bevallen, zelfs zo dat Mees zijn gitaarpartijen heeft overgelaten aan gitarist B.J. Baartmans. “Maar duur is het wel, veel duurder dan mijn laatste CD ‘Thin Ice’: die is snel live opgenomen.” Uit kostenoverwegingen heeft Mees maar vier nummers op de plaat gezet. “Terwijl ik de keuze heb uit zeker duizend.” De vier nummers passen in zoverre bij elkaar dat ze grotendeels zijn geïnspireerd op een reis door Frankrijk. Zo gaat het titelnummer over de woning waar hij verbleef, en is Bike Rider gebaseerd op zijn ervaringen achterop de motorfiets.
Bij de presentatie van ‘Dream House’ in Tilburg waren ruim 150 betalende mensen, meldt Mees trots. In het Amsterdamse café Langereis zijn er wat minder, maar wat zou het. De eerste set begint Mees met zijn eigen nummers en ze passen hem net zo goed als zijn covers van Dylan (o.a. ‘All I Really Want To Do’), The Rolling Stones (‘Dead Flowers’), Woody Guthrie (‘This Land is Your Land’), Buffalo Springfield (‘For What it’s Worth’) en Neil Young (‘Words’).