Gewenste intimiteiten

“Bij gelijke geschiktheid verdient een aantrekkelijke vrouw de voorkeur.” Hoe vaak heb ik er niet aan gedacht die tekst op te nemen als ik op zoek was naar een secretaresse? Het spreekt me wel aan: een secretaresse die ook de nodige amoureuze hand- en spandiensten verricht. Tortel de tortel.

Zowat iedere directeur (m) van een beursgenoteerde onderneming die ik ken is met zijn secretaresse (v) getrouwd. Kan ook bijna niet anders: zo’n man werkt zo hard dat hij geen tijd heeft om de gang te maken naar discotheek en vrijgezellenavond. Logisch dat hij zich op zijn secretaresse stort. “Dat wil ik ook”, denk ik als ik zo’n meester met zijn slavin zie.

Desondanks houd ik mijn – ongetwijfeld perverse en verachtelijke – fantasieën voor me. Mijn personeelsadvertenties en contactadvertenties plaats ik apart van elkaar. Want je zal maar iets krijgen met iemand die een professional is in bed maar een amateur op het werk.

Nee, dan kun je maar het beste een goede secretaresse aannemen. Komt altijd van pas. Bovendien heb je alle kans haar onder het werk beter te leren kennen. Doet de gelegenheid zich voor, kun je haar altijd nog van je kantoor naar je slaapkamer lokken. Zolang het werk maar niet in het gedrag komt. Ik ga ook niet naar ‘intimiteiten’ op zoek: kome wat kome.

Lang niet elke werkgever staat zo ontspannen als ik tegenover intimiteiten op het werk. In Trouw lees ik dat ‘met de toename van het aantal vrouwen op de arbeidsmarkt de discussie over relaties op het werk op gang komt’. In de Verenigde Staten stellen werkgevers al ‘liefdescontracten’ op met gedragsregels voor verliefde werknemers.

Relax! Niet zo paniekerig! De oorzaak van alle problemen – als het al problemen zijn – is tijdgebrek. De werkgever die niet wil dat personeelsleden een liefdesnestje op kantoor bouwen, moet voorkomen dat ze een overvolle agenda hebben. Gun ze meer vrije tijd. Dan gaan ze vanzelf gewenste intimiteiten buiten het werk zoeken. Waar arbeidstijdverkorting al niet goed voor is.

(Column voor Freeler)