Hemels Dagboek van Pim Fortuyn

Maandag

De belangrijkste dag van mijn leven. Niemand die dit verwacht had, ik zelf al helemaal niet. Natuurlijk, ik heb gewaarschuwd dat ik bedreigd werd, maar dat was toch voornamelijk theater (mij niet geheel vreemd!). Iemand die het werkelijk op je leven heeft gemunt, bedreigt je niet van tevoren, dacht ik. Door te dreigen plaats je jezelf toch in de spotlight, terwijl een moordenaar toch anonimiteit wil? Maar kennelijk niet.

Wat een bloody shame dat ik niet voorzichtiger ben geweest. Aan de andere kant: Nederland heeft nu niet alleen een vier mei en een vijf mei maar ook een zes mei, zoals Freek de Jonge het vanavond uitdrukte. Ik zal niet gauw worden vergeten.

Dinsdag

“Ik ben geen gewone mens, ik ben dynamiet”, zei Nietzsche – en ik constateer dat dat ook voor mij geldt. De verkiezingscampagnes zijn stilgelegd. Den Haag staat in brand. Kok, Melkert en Dijkstal weten niet hoe ze het hebben. Natuurlijk kan ik deze aanslag op de democratie niet goedkeuren. Maar het is wel erg exciting wat er allemaal gebeurt. En dat ik dat allemaal op gang heb gebracht. Unbelievable!

Woensdag

Elke verkiezingsstrijd levert nieuwe woorden op, en dit keer is dat ‘demonisering’. Ik heb gedemoniseerd (‘Borst is erger dan Bin Laden’), ik ben gedemoniseerd (‘U bent een gevaarlijke man’). Mijn moordenaar wordt gedemoniseerd (‘Een gek’. Terwijl het gewoon een trieste jongen is bij wie een paar schroefjes loszitten.)

Paars wordt nu eveneens gedemoniseerd (‘Melkert moordenaar’ en ‘Demonisering is moord’, lees ik op spandoeken). Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat een groot gedeelte van mijn aanhang uit randdebielen bestaat. Maar laat ik zelf niet ook aan het demoniseren slaan. Duivels bestaan niet. Niet op aarde, tenminste. Hier worden een paar gevallen engelen uitgezet. Misschien zijn dat de enige duivels die er bestaan: de uitgeprocedeerde asielzoekers van het hiernamaals.

Donderdag

De verkiezingen gaan door, maar de campagnes worden niet hervat. Wat een achterlijke keuze. Was ik er nu nog maar om de politiek op andere gedachten te brengen. De mensen in het land hebben er toch recht op om te weten waar ze op kiezen? Nu weten ze toch niet waar ze aan toe zijn? Terwijl er de afgelopen week toch wel het een en ander is gebeurd – to put it mildly! Een brisante situatie.

Vrijdag

Na het ongeloof komt de woede en dan het verdriet en tenslotte de acceptatie – dat zijn de gebruikelijke stappen in de rouwverwerking. Nederland weifelt nog tussen woede en verdriet, getuige de protestmarsen, de rouwstoeten, de bloemen, de relletjes, de schreeuwende en huilende mensen. Ik ben zelf veel verder, het verdriet en de acceptatie voorbij. Ik voel een diepe ontroering en vreugde als ik al die emoties zie die nu loskomen. (Ik heb zelfs notoire potenrammers in tranen gezien. Wat een heerlijk gezicht! Wat een overwinning!). Nederland, bedankt. Een mooier afscheid had ik me niet kunnen wensen.

Zaterdag

Al die mensen die het ‘Pim had het zo gewild’ in de mond nemen! Ik was niet van plan er over te beginnen, maar nu voel ik me toch genoodzaakt te vertellen wat ik werkelijk ‘had gewild’. Ik hoop in elk geval dat de Nederlanders straks in het stemhokje een weloverwogen keuze maken. Wie in mijn geest wil stemmen, kan kiezen uit de SP (‘protest!’), D66 (‘bestuurlijke vernieuwing’) of VVD (‘meer markt, minder bureaucratie’ en het Bolkesteinsiaanse ‘minder asielzoekers’). Maar ik zou het vervelend vinden als men slaafs mijn adviezen zou opvolgen. Ik hield van het debat, ik hield van mensen die het met mij oneens waren. Denk daaraan als je aan mij denkt.

Zondag

Rustdag. Beter dan hier heb ik het nooit gehad.

Artikel verschenen in een serie columns voor Writers Block over de Verkiezingen van 2002