De kunst van het opvoeden (De succesformule)

De kunst van het opvoeden (De succesformule)

Strenge ouders baren geniale kinderen. Of liever gezegd: veel genieën hebben met elkaar gemeen dat ze streng zijn opgevoed. Natuurkundigen zijn gebaat bij enig autisme (Albert Einstein, Isaac Newton), homoseksualiteit wil ook nog wel eens helpen (bij artiesten dan), en je wordt geen Mozart als je geen greintje muzikaliteit in je lijf hebt – je moet kortom enige aanleg hebben, maar als je ouders die aanleg niet tot ontwikkeling brengen is het zeer de vraag of die genialiteit ooit tot bloei komt.

Een genie kweken lijkt dus simpel: streng zijn voor je kinderen. Natuurlijk heb je geen garantie dat je in je opzet zult slagen. Wat er niet in zit, kan er tenslotte ook niet uit komen. Maar zelfs al heeft het kind geen uitzonderlijke talenten, dan nog is een recept van tucht aan te bevelen, wil je het potentieel van je kind ontwikkelen, hoe beperkt dat ook is.

Het enige argument tegen is dat je daarmee je kinderen een ongelukkige jeugd bezorgt. Niet zo’n sterk argument. Als je kinderen later niets presteren, wordt het je hoe dan ook verweten. Als je streng bent geweest, dan ligt het aan jou dat ze zich nooit ‘hebben leren ontplooien’. Als je je best hebt gedaan het hun zo aangenaam mogelijk te maken, dan krijg je het verwijt dat je te laks bent geweest.

Je kunt dus net zo goed streng voor je kinderen zijn, dan heb je tenminste nog enige kans dat er wat van ze terecht komt. En als die later inderdaad succesvol zijn, zullen ze je die ongelukkige jeugd vergeven. “Destijds heb ik je vervloekt, vader, dat ik viool moest spelen terwijl mijn klasgenootjes buiten speelde. Maar nu ik eerste violist van het Concertgebouworkest ben, begrijp ik waar dit offer toe diende”, zegt je oogappel dan. En dan zeg jij dat het jou ook pijn deed hem zo te zien lijden en alles is vergeven en vergeten.

Het is wel zaak de juiste richting te kiezen als ouder, en het kind op te voeden in overeenstemming met zijn talenten. Je kunt een kind wel proberen een bepaalde kant op te duwen, maar wat als het daar geen aanleg voor heeft? Waarom hem tot een voetballer proberen te smeden als er een zwemkampioen in zit? Doorgaan met voetbal is dan niet alleen wreed, maar ook dom. Wees streng, maar kanaliseer die strengheid.

Tenzij je hoopt dat hij later een schrijver wordt. Dan kun je niet streng en dom en wreed genoeg zijn. Dan is willekeur juist goed. Maakt niet uit waar het kind aanleg voor heeft, als het maar ongelukkig is, want zoals bekend is een ongelukkige jeugd voor een schrijver een goudmijn. Geniet later wel van alle haatbetuigingen aan jou adres: het bewijs dat je het goed hebt gedaan.

Deel:

2 reacties op “De kunst van het opvoeden (De succesformule)

  1. Het is altijd een kwestie van nature en nurture. Die combinatie is onlosmakelijk. Aggressievelingen worden niet zó geboren. Er is veel onderzoek naar gedaan, soms niet helemaal ethisch verantwoord (eeneiige tweelingen gescheiden opvoeden).

    De meeste ‘ genieën’ (c.q. gewone wetenschappers) zijn inderdaad ‘ geholpen’ door hun opvoeding, een richting in geduwd.

    Als er maar enig talent in zat, van kinds af aan ‘ geprest’ om dingen te onthouden, te lezen, te rekenen, te tennissen… Kinderen van ouders die helemaal vrij gelaten zijn in het kiezen van een beroep, kunnen later vaak ook geen beroep kiezen. Blijven een beetje zweven. Een aantal wordt journalist, zoals ik. En je zweeft ook in dit beroep, van het ene onderwerp naar het andere, van de ene opdracht naar de andere (voor freelancers). Maar in het algemeen komen ze terecht in een creatief beroep. Onderzoek het maar, stelling: kinderen die helemaal vrij gelaten zijn bij het kiezen van een beroep, komen in de regel terecht in een creatief beroep.

Geef een reactie