Goede voornemens (Op 2012)

Dit jaar maar eens geen goede voornemens.

De tijd van goede voornemens ligt nu wel achter me, dacht ik zo. Het zou zinloos zijn om voor de zoveelste keer een lijst ‘stoppen met roken/drinken – vroeger opstaan – meer sporten’ te komen. Het lukt me toch niet. Goede voornemens zijn voor mensen die zichzelf overschatten. Die te optimistisch zijn over hun mogelijkheden.

Mensen die dom zijn, met andere woorden. Te dom (en misschien ook wel te lui) om de vele hindernissen te zien die ze zullen tegenkomen bij de uitvoering van hun goede voornemens. Waardoor ze ook geen goede planning maken en er van hun goede voornemens bar weinig terecht komt. En het volgende jaar het oude lijstje met goede voornemens weer van stal kunnen halen. Zo blijft de vicieuze voornemenscirkel zich herhalen.

Dom, oerdom. Zoals ik ook was toen ik mezelf nog met goede voornemens meende op te moeten zadelen. Dom en slecht bovendien. Is de weg naar de hel niet geplaveid met goede voornemens, zoals de uitdrukking wil? Me dunkt! Zoals de droom van de utopist keer op keer in een nachtmerrie ontaardt, zo brengen goede voornemens niets als persoonlijke ellende. Minder roken? Dan meer eten. Minder snoepen? Dan meer roken. Minder drinken? Dan ook minder gezelligheid. Etc. Goede voornemens: ik lijd eronder, mijn omgeving ook. Vroeger dacht ik dat goede voornemens met zouden helpen door het dagelijkse te slaan, maar het tegendeel blijkt het geval. Goede voornemens verlammen en frustreren. Ze houden de boel op.

Tijdens een brainstormsessie heb ik tijdens een rollenspel wel eens de ‘gele hoed’ van De Bono moeten opzetten (Geel staat voor zonneschijn, helderheid en optimisme. De drager van de gele hoed kenmerkt zich door positieve beoordelingen en constructieve bijdragen). Wat was jij vervelend, vonden mijn mede-cursisten. Inderdaad: iemand die steeds op verbetering aanstuurt, werkt op den duur op de irritatie van zijn medemensen. ‘Man, wees toch eens tevreden met wat je hebt, wees niet zo verdomd veeleisend en verwend met je goede voornemens’, vonden zij, en terecht. Zeker in deze crisistijden kunnen goede voornemens levensgevaarlijk zijn. Het komt er nu op aan onze verwachtingen te temperen, en goede voornemens zitten dan hinderlijk in de weg.

Geen goede voornemens dus. Niet ‘stoppen met roken/drinken – vroeger opstaan – meer sporten’ maar mezelf te accepteren zoals ik ben. En kom niet bij me aan met de wijsneuzerige constatering dat dít ook een goed voornemen is, of ik stel volgend jaar een lijst slechte voornemens op van heb ik jou daar.

Beeld: de Hindenburg stort neer (Spaarnestad)