Komt een man bij de dokter (Linkse en rechtse humor)

Komt een man bij de dokter (Linkse en rechtse humor)

Komt een man bij de dokter. Ik heb behoefte aan rechtste grappen, zegt de man. Rechtse grappen?, zegt de dokter. Ja, zegt de man, ik ben zo rijk dat ik niet meer geloofwaardig ben als ik linkse grappen vertel. Zeg dan dat uw hart links zit, maar uw portemonnee rechts, zegt de dokter, die doet het altijd goed. Heeft u geen betere grappen?, vraagt de man. Rechts en toch maatschappijkritisch? Nee, zegt de dokter, ik vrees dat ik u niet kan helpen. Wie satire wil bedrijven en grappen maken over de gevestigde orde is per definitie links. Wie rechtse humor wil maken, moet zijn toevlucht zoeken in surrealisme, in absurdisme, in humor die eigenlijk niet te betekenen heeft. Toon Hermans, ‘die doeif is dood’ en zo. Maar dat is niets voor u.

Komt een realist bij een voormalig idealist. Mag ik nog wat idealen van jou? vraagt de realist. Jij doet er toch niets meer mee. Idealen?, vraagt de ex-idealist. Wat heb je daar nou aan? Tegenwoordig draait het om geld, niet om idealen. Daarom wil ik juist idealen, zegt de realist. Er valt best geld te verdienen aan idealen, mits je het maar slim aanpakt. De meeste mensen willen graag een betere wereld, en hebben er best geld voor over – zolang ze er zelf maar niet te veel moeite voor hoeven te doen. Wel doneren op giro 555, maar een Tsunami-slachtoffer de deur wijzen als die bij hen aanklopt. En dan heb je nog idealisten, die wél zelf moeite doen maar er niets voor terug hoeven. Gulle gevers en integere idealisten: daar kan ik commercieel wel wat mee. Ik dacht aan een mild maatschappijkritisch programma. Volgens mij komt bij de VARA binnenkort zendtijd vrij.

Komt een idealist die zijn idealen kwijt is bij een idealist die ze nog heeft. Wat is erger, iemand die zijn idealen kwijt raakt of iemand die nooit idealen heeft gehad?, vraagt de idealist die zijn idealen nog heeft. Als je je idealen kwijt bent, is het alsof je ze nooit hebt gehad, zegt de idealist die zijn idealen kwijt is. Het is dus helemaal niet erg. Terwijl iemand die nooit idealen heeft gehad zich altijd zal afvragen wat hij mist. Dat is veel erger.

Komt een linkse komiek bij John de Mol. Ik wil meer geld, zegt de komiek. Meer geld?, vraagt John de Mol. Waarom zou ik u dan geld geven? Ik wil best wat kopen, maar wat heeft u mij te bieden? U heeft genoeg geld en ik te weinig, zegt de man. U wat minder, ik wat meer – zo denk ik erover, noem het idealisme. Dat is geen idealisme, zegt John de Mol. Dat is de kif. Degene die wij het meest verafschuwen, willen wij het liefste zijn.

Deel:

Geef een reactie