Met dank aan mijn muisarm (Een soort van jubileum)

Voorzover ik dezer dagen jubileer, dan niet omdat dit het 250ste nummer van Vers Geperst is, maar omdat ik tien jaar een muisarm heb. Het begon met pijn in mijn rechter wijsvinger, die ik met plakband probeerde te spalken. De pijn trok omhoog, via mijn pols naar mijn schouder en daalde toen neer onder mijn rechter schouderblad. Daar was de pijn kennelijk thuis, en ondanks herhaaldelijke uren van afwezigheid, weekendjes weg en korte sabbatical leaves is hij nooit definitief vertrokken. Gelukkig niet, want wat heb ik wel niet allemaal aan mijn muisarm te danken?!

Dankzij mijn muisarm moet ik wel veel aan fitness doen. Toen ik op advies van de fysiotherapeut begon met trainen, was mijn rechterarm te zwak om op te leunen. Om mijn arm te ontzien had ik hem maandenlang nauwelijks gebruikt, waardoor de spieren volledig waren verslapt. Zelfs zo dat ik een keer niet meer overeind kon komen om de televisie uit te zetten. Dat is nu wel anders, door al dat geroei en geren en getrek aan touwen. Ik heb een veel betere conditie dan toen ik gewoon gezond was.

Dankzij mijn muisarm slaap ik slecht. Als de pijn zich aandient, sla ik meteen een paar ibuprofenpillen achterover, maar het duurt algauw een uur of twee voordat die werken. Een mooie gelegenheid om de dag door te nemen, plannen te maken of gewoon wat te mijmeren. (Ik sta helaas niet elke dag in de file, maar kom zo toch aan mijn portie gedwongen rust). Hoe vaak wekt mijn pijn me ’s ochtends niet? Heerlijk om dan alvast wat te persen aan Vers Geperst of om te werken, zonder te worden gestoord door hinderlijke telefoontjes en opdringerige mailtjes. Heerlijk om zonder haast een voorsprong te nemen op mijn schema. Voordat de dag goed en wel is begonnen, ben ik klaar met mijn werk voor de dag en kan ik naar de sportschool.

Dankzij mijn muisarm ben ik goed geautomatiseerd. Van mijn arts moet ik de computer als het maar even kan zien te mijden, dus probeer ik in de schaarse uren dat ik mag werken mijn productiviteit zo veel mogelijk op te voeren. Dat kan alleen met de nieuwste hard- en software. Ik wissel bovendien drie, vier muizen af. Binnenkort komt daar denk ik een vijfde bij, een ergodynamisch verantwoorde Wim Kok-muis annex afstandsbediening van mijn huis-muisleverancier Logitech. Als ik geen muisarm had, zou ik er nooit een krijgen.

Vanochtend werd ik voor het eerst in jaren wakker op mijn rechterzij. Uitgerust en zonder pijn. Ik zou toch niet genezen zijn? Het is niet te hopen. Mijn angsten, mijn afwijkingen en mijn gebreken geven mijn leven richting. Ze leveren het kader waarbinnen ik mijn meesterschap moet tonen. Elke handicap is meegenomen. Ik moet er niet aan denken dat ik de strijd tegen RSI ooit zal winnen. Zonder mijn muisarm had ik dit stukje nooit kunnen schrijven. Zonder muisarm was ik nergens.

Deel:

Geef een reactie