Ongeboren gevoelens (Een embryo spreekt)
“Als ik straks niet word geboren, zullen jullie me niet missen. Niet echt, tenminste. Misschien hebben jullie een voorstelling van wie ik had kunnen worden. Misschien dat jullie nieuwsgierig zijn of die voorstelling correct is en of ik mijn potentieel ga verwezenlijken (kleine kans, overigens, er kan zo veel misgaan). Misschien dat jullie me op de weg naar volwassenheid willen vergezellen (opvoeden heet dat dan).
En ik kan me indenken dat jullie het het straks jammer zullen vinden dat jullie me niet als levend mensenkind zullen zien of zelfs het gevoel zullen hebben dat er ‘iets’ ontbreekt in jullie leven. Maar missen? Nee. Je kunt de afwezigheid van iemand die nooit aanwezig is geweest nu eenmaal niet gewaar worden. Jullie zullen me niet missen, daarvoor zijn jullie gevoelens te onbestemd, te zeer gevoed door fictieve gedachten en te weinig door echte herinneringen. Te embryonaal, zou ik bijna willen zeggen, het zijn ongeboren, incomplete gevoelens.
Dat geldt natuurlijk ook voor mijn eigen gevoelens. Ik zal het leven niet missen, want hoe kan ik iets missen waarvan ik niet weet wat het behelst? En wie dood is, voelt al helemaal niets. Natuurlijk ben ik wel nieuwsgierig naar hoe mijn leven er straks uit zal zien (had kunnen zien, kan ik misschien beter zeggen), maar dat is een licht, insubstantieel gevoel. Geen ramp als dat straks uitdooft.
Het enige argument dat ik kan verzinnen waarom de poort naar het leven zich wel voor mij zou moeten openen, is irrationeel: het argument dat niemand mag beslissen of een ander leeft of sterft – ook al is die ander geen echte ander, maar een ander in wording. Niemand mag beslissen – mijn ouders niet, hun arts, de maatschappij, de politiek niet -, omdat het leven ‘heilig’ is (misschien zelfs godgegeven, al kan ik me voorstellen dat het leven heilig is zonder god erbij te betrekken). Het leven, daar moet je niet aan morrelen. Afblijven. Heb eerbied voor alles wat leeft en bloeit. Het leven is groter dan wij mensen, wij mogen ons daarover geen beslissingsbevoegheid aanmeten, dat zou van megalomanie getuigen, dat gaat vroeg of laat mis.
Ik vind dat een sympathiek en mooi argument, maar ik denk niet dat je er ver mee komt.”